အေမသည္ ေၿပာင္းလဲ၍ ေနေလၿပီ။
အေမသည္ ထိုင္ၿပဳေနသည္ဟူ၍မရွိ၊ အိပ္ရာထဲ အၿမဲတေစလိုလွဲေနသည္။ အေမ့စိတ္တြင္း၌ မေၿပာနိုင္ေအာင္ ရွႈပ္ေထြးေနာက္က်ိလွ်က္ရွိေနသည္။ နားထဲသို႔၀င္လာေသာ အသံဗလံေတြကလည္း ဒုကၡေပးသည္။မ်က္စိတြင္ၿမင္ရသည့္အရာေတြကလည္း ဒုကၡေပးသည္။ အိပ္ရာထဲတြင္ မ်က္စိကို တအားမွိတ္လွ်က္ နားကိုလက္ၿဖင့္တအားဖိပိတ္ထားကာ ရွႈံမဲ့ၾကံဳ႕ေကြးအိပ္ေနသည္။
“အေမ ထပါဦး၊ ေကာ္ဖီေသာက္ပါဦး”
မ်က္စိကိုအတင္းမွိတ္ထားသၿဖင့္ ရွႈံတြေနသည့္မ်က္နွာနွင့္ပင္ ေမွးေမွးဖြင့္ၾကည့္သည္။ မ်က္လံုးမ်ားမွာ အလင္းေရာင္ကိုမၿမင္ရသကဲ့သို႔ ေၾကာင္တက္တက္ၿဖစ္ေနသည္။ နားမ်ားတြင္ပိတ္ထားေသာလက္မ်ားကို ဆြဲကိုင္ဆန္႔လိုက္ေသာအခါ၊ ေကြးတားသည့္ အက်ၤ ီလက္၌ ေခြ်းေတြ ရႊဲေနသည္။
“အေမထပါဦး၊ ေခြ်းေတြရႊဲလို႔ပါလား”
အေမသည္ အိပ္ရာက အထူမွ မေစာင့္ပဲ သူ႔ဟာသူ ေငါက္ကနဲ ထလိုက္သည္။
“ အေမ ဒီမွာ ေကာ္ဖီ”
အေမသည္ စိတ္ထဲက အေတာမသတ္ ေတြးေတာေနသည့္ အေၾကာင္းကို ေတြးေတာရင္း ေကာ္ဖီကို ေသာက္မွန္းမသိ ေၿဖးေၿဖးေနွးေနွးေသာက္ေလသည္။
“ အေမ အိပ္ခ်ည္းမေနပါနဲ႔၊ ခုလိုထိုင္ၿပဳေနပါဦး။ ခုလို တစ္အိပ္ထဲအိပ္....။
အေမသည္ ေကာ္ဖီပန္းကန္ကို ယူလိုက္သည္နွင့္ လွဲခ်လိုက္သည္။ မ်က္စိကိုတအားမွိတ္လွ်က္ နားမ်ားကို လက္နွစ္ဖက္ၿဖင့္ၿပန္ပိတ္ထားသည္။
အေမ့ကို ေဖ်ာင္းဖ်လို႔မရ။ လင္ကိုသတ္မွာလား ၊သားသမီးေတြကို သက္မွာလား၊ အေမကိုသတ္မွာလား မသိနိုင္ေအာင္ၿဖစ္ကာ မေရမရာ ရွႈပ္ေထြးပူပန္ေနေပသည္။
စိတ္ကူးထျတြင္ေရာက္ေနသည့္ ေဘးရန္ေတြကို လႊတ္ေၿမာက္ခ်မ္းသာေအာင္ ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြးေတာၾကံစည္ေနသည္။ ထင္ရာၿမင္ရာေတြ ေတြးေတာေနေသာ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည့္ အာရံုကို ေနွာင့္ယွက္မည့္ အရာ၀ထၳဳမ်ားအား ဖယ္ရွားၿပစ္သည္။ ဘယ္အသံမွ မၾကားခ်င္၍ နားပိတ္ထားသည္။
ဘယ္အရာမွမၿမင္လို၍ မ်က္စိကိုမွိတ္ထားသည္။ မ်က္ေမွာက္ ထိေတြ႕ၿမင္ၾကားသိရွိေနသည့္ အာရံုမ်ားနွင့္ လြတ္ကြာေနေပ၏ အေမ့စိတ္ထဲတြင္ “ အစားမ်ားမ်ားစားရင ္လင္သားဒုကၡၿဖစ္မွာလား” ဟု ထင္ၿမင္လာလွ်င္ အစားကိုမစားပဲေနေလသည္။ အေမ့စိတ္ထဲတြင္ “ စကားမ်ားေၿပာလွ်င္ သားသမီးေတြ ဒုကၡၿဖစ္မွာလား....” ဟု ထင္ၿမင္လာလွ်င္ စကားကိုအရွင္း မေၿပာပဲေနေလသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္စိထဲၿမင္လိုက္သည့္အရာကို အနက္အဓိပၸာယ္ေကာက္ယူသည္။ အေမ့စိတ္ထဲတြင္ ၾကားလိုက္ရ၊ ၿမင္လိုက္ရသည့္ အထဲမွ ဆိုးရိမ္စရာမရွိေသာ အဓိပၸာယ္ေတြဟု ေကာက္ယူထင္ၿမင္သြားလွ်င္ အိပ္ရာထဲတြင္ အသက္မရွဴပဲ ေအာင့္ထားသည္။
“ အေမ အသက္ရွဴလိုက္ပါ အေမ ဒီလိုေအာင့္မေနပါနဲ႔၊ ရွဴပါအေမရယ္ ရွဴပါ...”
အေမသည္ အသက္ကိုမရွဴပဲတမင္ ေအာင့္ေနသည္။ အသက္မရွဴနိုင္ေအာင္ ပင္ပန္းၾကီးစြာ ေအာင့္ထားသည္။ အသက္ကို အတန္ၾကာၾကာ မရွဴပဲ ခ်ဳပ္တည္းေအာင့္ထားသည္။ ခံစားရေသာမြန္းၾကပ္သည့္ ေ၀ဒနာႏွင့္အေမ့မွာ သူတၿပန္ ငါတၿပန္ ၿဖစ္ေနေလသည္။ ရင္ထဲ၌ ၾကပ္ဆို႔လြန္း၍ မခံမရနိုင္ၿဖစ္လာသၿဖင့္လည္း ရွဴလိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲတြင္ဆြဲလန္းထားေသာ အာရံုက ဆြဲခ်ဳပ္ ညွစ္အစ္ထားသည္။ အေမသည္ မရွဴမိေအာင္ အတင္းေအာင့္ေနသည္။ အေမ၏ ရင္ေခါင္းထဲမွ “ အင္း...” ဆိုေသာအသံၾကီး က်ယ္ေလာင္စြာၿမည္လညသည္။ ထိုအသံမွ မရပ္ပဲ တဆက္ထဲ ေအာင့္ေအာင့္ၾကီး ၿမည္ထြက္ေနေသာ အသံၾကီးၿဖစ္သည္။
“ အေမ ရွဴလိုက္ပါ၊ အေမ ေမာမယ္ ရွဴပါ...”
အေမ ကိုတစာစာ၀ိုင္းေၿပာၾကသည္။ အေမ့ကို ကိုယ္လွႈပ္ၿပီး သတိေပးေနၾကရာ အေမတကိုယ္လံုး လွႈပ္ယမ္းေနသည္။ အေမသည္ မခံမရပ္နိုင္သည့္အဆံုးက်မွ အသက္ရွဴထုပ္လိုက္သည္။ အေမမွာ ေမာဟိုက္ေနေပသည္။ ဖုတ္လိွက္ ဖုတ္လွိက္နွင့္အသက္ၿပန္ရွဴရင္း စံုမွိတ္ထားသည့္ မ်က္လံုးမ်ား ဖြင့္လွန္ကာ တစံုတရာကို လိုက္ရွာၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေနွာက္ မ်က္ေတာင္မ်ား တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ကာ တစံုတရာကို စဥ္းစားေနသည္။
“ သတိထားပါအေမရယ္ စိတ္ေကာင္းေကာင္းထားပါ။ အေမေတြးထင္ေနသလို ဘယ္သူမွ ဘာမွမၿဖစ္ပါဘူးအေမရဲ႕။ ဒီလိုမလုပ္ပါနဲ႔ အေမရယ္ အေမပဲပင္ပန္းတာေပါ့...”
“ အေမ ေသခ်င္ ေသပါေစ.....”
အေမသည္ မ်က္စိမ်ားၿပန္မွိတ္ကာ နားကိုလက္နွစ္ဘက္ၿဖစ္ပိတ္၍ နွႈတ္ကတိုးတိုးေၿပာသည္။
(၂)
အေမသည္ ေၿပာင္းလွဲ၍လာၿပန္ၿပီ.......။
အေမသည္ တအိပ္ထဲအိပ္မေနေတာ့ေခ်။ အိပ္ရာထဲတြင္ တခ်ိန္လံုးလံုး အိပ္မေနေတာ့ပဲ ထိုင္ထသြားလာေနၿပန္ေပသည္။ အေမ၏ မ်က္စိမ်ားမွာ က်ီးကန္းေတာင္ေမွာက္ၾကည့္တတ္လွ်က္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘယ္နွစ္ခါဟုမေၿပာင္နိုင္ေအာင္ ေအာက္ဆင္းလာလိုက္ အိမ္ေပၚတက္လိုက္လုပ္ေနသည္။ ရုပ္တရက္ ေလွကားမွ ေခ်သံမၾကားေအာင္းဆင္းလာၿပီး ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနွင္ ၿပန္တက္သြားၿပန္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲတြင္အေမေနမေကာင္းဘူးဟု သတင္းၿဖစ္ကာ လူအမ်ားလာေရာက္သတင္းေမးၿမန္းၾကသည္။ သတင္းေမးၿမန္းရန္လာရာက္ေသာသူမွာ အေမအလိုရွိေသာသူၿဖစ္က ဘာမွမၿဖစ္သလို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္စကားထိုင္ေၿပာင္ၾကသည္။ လြန္ခဲ့သည့္နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကအေၾကာင္းမ်ားပင္ စပ္မိလွ်င္ စီကာပတ္ကုန္းၿပန္ေၿပာၿပသည္။
အေမသည္ အေမ ငယ္ရြယ္စဥ္ကအေၾကာင္းကိုပင္မဟုတ္ အေမ၏ အေမငယ္စဥ္က အေၾကာင္းမ်ားပင္ သတိတရ ၿပန္ေၿပာတတ္သည္။
“ အေဒၚတို႔အေမဟာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အင္မတန္သနပ္ခါးၾကိက္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အိမ္ကို သူခိုးလာခိုးတာ ေဒၚတို႔ အေမကၿမင္လိုက္လို႔ ၿခင္ေထာင္ထဲကေန သူခိုး...သူခိုး လို႔ကုန္းေအာ္တာ။ သူခိုးဖမ္းမိလို႔ ရံုးတင္စစ္ေတာ့ အေဒၚတို႔အေမနဲ႔ အသိသက္ေသေတြ စစ္ေဆးၿပီး သူခိုးကို အခ်ဳပ္ထဲၿပန္ေခၚသြားကာနီး “ လံုမရယ္ နင့္သနပ္ခါးတံုးေသတၱာ ဒီေလာက္ေတာင္ပဲနွေၿမာသလား ေအာ္လိုက္တာ တကယ္တည္း ငယ္သံမ်ားပါလို႔ ” တဲ့။ သူခိုးကအေဒၚတို႔အေမကို ေၿပာသြားသတဲ့“
သတင္းေမး လာေရာက္ၾကတဲ့ ဧည့္သည္မ်ားက အေမေၿပာတာ နားေထာင္ၿပီးရယ္ေမာၾကသည္။ အေမက ေၿပာၿပီးၿပံဳးေနသည္။ အေမသည္ စကားကို ညင္သာစြာေၿပာတတ္သည္။ မ်က္နွာ၌ ကၠဳေၿႏၵအၿမဲရွိသည္။ အသြင္အၿပင္မ်ားမွာ အလြန္တရာ ညက္ေညာသည္။ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့သည္။ သိကၡာပ်က္ေလာက္ေအာင္ အမွားအယြမ္းမေတြ႕ၾကရ။ ခါတိုင္းလိုပင္ ရယ္ေမာစရာရွိလွ်င္ သြားကေလးေပၚရံုေလာက္သာ ၿပံဳးသည္။ သရွက္အေၾကာက္နွင့္သက္ဆိုင္သည့္ မိန္းမပီသရမည္မွန္သမွ် သတိလက္လြတ္ခ်င္းမရိွ။ ခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္ ေၿခမ်က္စိမေပၚေအာင္ ထမီကို ရွည္ရွည္၀တ္ထားသည္။ မိန္းမပီပီ ထိုင္လွ်င္ အရင္အတိုင္း ေၿခေထာက္ကို ထမီနားနွင့္ ဆြဲဖံုးထိုင္သည္။ စိတ္ကေတာင္ေတာင္အီအီတၿခားသို႔ ေရာက္ေနေသာ္လည္း မိန္းမတေယာက္ဟူ၍ အၿမဲထိမ္းသိမ္းထားနိုင္တုန္းပင္။
“ မင္းတို႔အေမ စိတ္ေနာက္တာဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ ေနေကာင္းပါတယ္” သတင္းလာေမးသူမ်ား သူ႔ကြယ္ရာတြင္ ထင္ၿမင္ခ်က္ေပးကာ ၿပန္သြားၾကသည္။
အေမသည္ နံက္လင္းလွ်င္ ဘုရား ၀တ္မပ်က္၊ အခ်ိန္မွန္မွန္ထ ရွစ္ခိုးသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ပင္ဆြမ္းေလာင္းသည္။
အိမ္နွင့္မနီးမေ၀း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွ တံုးေခါက္သံၾကားေနာက္ သံဃာေတာ္မ်ား ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ဆြမ္းခံ ၾကြၾကသည္။ အေမသည္ သကၠလပ္ အက်ၤ ီထပ္၀တ္ကာ ပိုးလံုခ်ည္ရင့္ရင့္ ၀တ္ဆင္ၿပီး အိမ္ေပၚမွဆင္းလားသည္။ အိမ္၀တြင္ စားပြဲနွင္တင္ထားေသာ ဆြမ္းဇလံုကို ကိုင္ပိုက္၍ ဖိနပ္ခြ်တ္ကာ ဆြမ္းထြက္ေလာင္းသည္။ ဘုန္းၾကီးေတြလြန္သြားေသာအခါ ဆြမ္းဇလံုကို စားပြဲေပၚၿပန္တင္ၿပီး ေစ်းဘက္သို႔ထြက္သြားေလသည္။
ေစ်းထဲက “လာပါေဒၚေဒၚ ထိုင္ပါဦး” ဟု ဆီး၍ ခရီးဦးၾကိဳေခၚငင္ၾကလွ်င္ ၀င္ထိုင္ၿပီး အာလာပသလႅာပ စကားမ်ားကို ေခ်ေခ်ငံငံ ၿပန္ေၿပာသည္။ အေတာ္ကေလး စကားလက္ဆံု ၾကၿပီးမွ ဆိုင္တြင္ရွိေသာ အဖိုးတန္ပိုးထည္မ်ားကိုစိတ္တိုင္းၾက တဆင္ၿပီးတဆင္ ေရြးၿခယ္ကာ ၿဖတ္ေစၿပီး အေၾကြးယူလာခဲ့သည္။
အေမသည္ ဆိုင္မွ၀ယ္လာသမွ်ကို အိမ္သို႔ယူမလာဘဲ သူေပးခ်င္သည့္သူကို သြားေပးလိုက္သည္။ အေမေပးေသာ ပစၥည္းမ်ားကို အခ်ိဳ႕ကလည္းလာၿပန္ေပးၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာလည္းယူထားလိုက္ၾကသည္။
ေၾကြးဆပ္ရဖန္မ်ားလာမွ ဆို္င္မ်ားကိုအေၾကြးမေပးရန္လိုက္ပိတ္ထားရသည္။ အေမသည္ အေၾကြးယူမရေတာ့၍ အ၀တ္အထည္ေကာင္းမ်ားကို ေအာက္မွခံ၀တ္လွ်က္ အမွတ္တမဲ့ အိမ္ကထြက္သြားကာ ေပးခ်င္သူကို ခြ်တ္ေပးခဲ့သည္။ အိမ္ၿပန္ေရာက္လွ်င္ အိပ္ရာထဲ၀င္ေနေတာ့သည္။
အေမသည္ ေယာက္ယက္ခတ္လာေလသည္ အာရုံအမ်ိဳးမ်ိဳ ေၿပာင္လွဲဆြဲေဆာင္ရာသို႔လိုက္ကာ နွေၿမာရမွန္းမသိၿဖစ္လာသည္။ ယခင္က ေၾကာက္သည့္စိတ္၊ လန္႔သည့္စိတ္ၿဖစ္ေနရာတြင္ ေပးခ်င္ကန္းခ်င္စိတ္ပါ ၿဖစ္လာၿပန္ေပသည္။
(၃)
တစ္နွစ္တာ၏ သတုသံုးပါးတြင္ မိုးဥတု၌သာ အေမ့ကို အိပ္ရာထဲတြင္ တစ္မိုးတြင္းလံုးေတြ႕ၿမင္ရသည္။
မိုးမွာမၿပတ္မၿပတ္ သည္းထံစြာရြာသြန္း၍ ေလးလံထိုင္းမွိႈင္းေနကာ အိမ္ၿပင္သို႔မထြက္ဘဲ အအိပ္အေနမ်ားေနေလသည္။ မိုးကုန္၍ ေဆာင္း၀င္လာသည္နွင့္ အေမမွာ သြက္လက္လွႈပ္ရွားထၾကြေနေလသည္။ အေမသည္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ပိုးေဆာင္ကေလးကိုၿခံဳကာ အိမ္ေပၚက ေၿဖးညွင္းစြာဆင္းလာသည္။ မုန႔္ေသတၱာဗူးေလးနွစ္ဗူးကို ထပ္ကာပိုက္လွ်က္ ေလွကားထစ္မ်ားကို တစ္ထစ္ၿပီးတစ္ထစ္ ေၿဖးေၿဖးေဆးေဆး ဆင္းလာသည္။ အေမမွာ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေသာ္လည္း ရုပ္ေရ အင္မတန္တင္သည္။ အစားမမွန္ အအိပ္မမွန္ ကေပါက္ခ်ိကေပါက္ရွာ ရွိေနလွ်က္နွင့္ ကေပါက္ခ်ိကေပါက္ခ်ာၿဖစ္မွန္းမသိနိုင္ေအာင္ ေဆာင္ထားနိုင္သည့္ စြမ္းအားရွိသည္။ ရုပ္လကၡဏာ အမူအရာမ်ားမွာ နဂိုပင္ကိုဟန္အတိုင္းလိုပင္ရွိေနသည္။
နူးညံ့ၿဖဴစြတ္ေသာအသားအရည္၊ နီၿမန္းေသာနွႈတ္ခမ္း၊ ေၿဖာင့္တန္းေသာ နွာတံ၊ ထက္ၿမက္ဆူးရွသည့္ မ်က္လံုး၊ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ၿမင့္မားေနသည့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္တြင္ ပိုးအက်ၤ ီ၊ ေယာလံုခ်ည္အသစ္စက္စက္နွင့္ ပိုးေစာင္အၿဖဴကို ရြရြေလးၿခံဳလႊမ္းထားသည္မွာ အသက္အရြယ္နွင့္ မဟက္မိေစေအာင္ အယဥ္ဆံုး၊ ကၠဳေၿႏၵအရဆံုး၊ တင့္တယ္ခန္႔ညား လွပလွ်က္ရွိသည္။
“ အေမဘယ္သြားမလို႔တုန္း..ဘယ္ကိုတုန္းအေမရဲ႕... ဒီမုန္႔ေသတၱာဗူးေတြကို ဘယ္ကိုယူသြားမလို႔လဲ အေမရဲ႕ ”
သိခ်င္ေဇာၿဖင့္ မုန္႔ေသတၱာဗူးေတြကို လွန္းကိုင္လိုက္ရာအေမသည္ အထိမခံပဲ ဗူးမ်ားကို တင္းက်ပ္စြာပိုက္ထားသည္ရင္း “ ဖယ္စန္းပါ အေမ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားမလို႔ပါ ” ဟု ေၿပာေၿပာဆိုဆို လွမ္းဆင္းလိုက္သည္။
“ အေမ အရင္ကလို အိပ္ရာထဲအိပ္ေနတာကေကာင္းပါေသးတယ္ ခုလို ဟိုထြက္သြား ဒီထြက္သြားနဲ႔မေကာင္းပါဘူး အေမရယ္...ညေနမွ သြားပါေနာ္ ”
သမီးစကားကို အေမနားေထာင္ရရိုးမရွိေသာမ်က္နွာမ်ိဳး တင္းတင္းထားကာ ေလွကားရင္းရွိ ထီးစင္မွ ပုသိမ္ထီးကို ဆက္ကနဲဆြဲယူၿပီး “ ဖြင့္လိုက္စမ္း ” ဟု ခိုင္းသည္။ အသံမွာ မိခင္၏ အုပ္စိုးေသာအသံမ်ိဳးၿဖင့္၍ ထီးကိုဖြင့္ၿပီး ရိုရိုေသေသ လွမ္းေပးလိုက္ရသည္။ အေမသည္ တည္ၾကည္ေသာ ကၠဳေၿႏၵၾကီးနွင့္ ပုသိမ္ထီးကိုမိုးလွ်က္ စိုက္စိုက္ စိုက္စိုက္နွင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႔ ထြက္သြားေလသည္။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသို႔ အေမသြားလွ်င္ ေစာင္မတင္ပဲ အေမသြားေလ့မရွိ လွဴဖြယ္ ၀ထၳဳမပါဘဲၿဖင့္လည္း မသြားတတ္၊ အ၀တ္အစားလည္း လဲဖယ္ၿပီးသြားတတ္သည္။
တၿခားသြားမည့္အစား ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားသည္ကို ၀မ္းသာအားရၿဖစ္ရသည္။ အေမ့အတြက္ ေက်ာင္းကသာ ခ်မ္းသာစရာ၊ ေအးၿငိမ္းရာ ၿဖစ္ေစနိုင္မည္ဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။
အေမသည္ အတန္ၾကာမွ ၿန္ေရာက္လာသည္။ “ အေမ ဆရာေတာ္နဲ႔ေတြ႔ခဲ့လား ” ဟု စီးေမးၾကည့္သည္။
အေမသည္ စကားၿပန္မေၿပာပဲ ထီးကိုသာလွမ္းေပးကာ အေပၚသို႔ တန္းတက္သြားသည္။
အေပၚမေရာက္ခင္ ေလွကားတ၀က္ေလာက္ ၿပန္လွည့္ဆင္းလာၿပန္သည္။
“ အေမ ဘာလိုခ်င္သလဲ.. ဘာလုပ္မလို႔လဲ ”
အေမသည္ ဘာမွန္းမသိ ဆိုးရိမ္ပူပန္လွ်က္ရွိၿပန္၏။ အေမေခါင္းထဲ၌ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းကိုရွာေဖြၾကည့္သည္။ ဟိုဟို ဒီဒီ ေလွ်ာက္၍ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ၿပန္တက္သြားၿပန္သည္။ အေမသည္ ကုတင္ေပၚ၌ ေၿခခ်ထိုင္ကာ ေငး ငိုင္ေနသည္။ အ၀တ္အစားမ်ားကို လဲလွယ္ကာ ေၿခရင္းက ေသတၱာေပၚတြင္ပံုတင္ထားသည္။
“ အေမ ေဆးေသာက္ပါ ”
အေမသည္ ေဆးခြက္ကို လွမ္းယူၿပီး မေသာက္ပဲ ကိုင္ထားသည္။ အ၀တ္မ်ားကို သြားဆြဲေခါက္ရင္း “ ေသာက္ပါအေမ ” ဟု လွမ္းေၿပာရသည္။ အေမမွာ ေဆးခြက္ကိုကိုင္ကာ ေငးေမာ စဥ္းစားေနေလသည္။
ဆက္ရန္
( ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလး)
